با توجه به توسعه و پیشرفت روزافزون علوم، یک انسان دین‌مدار با سؤالاتی درباره رابطۀ علم با دین مواجه می‌شود. محل تولد مسئلهٔ رابطهٔ علم و دین به صورتی که امروزه موردتوجه قرار گرفته، جهان غرب است. این مسئلهٔ در جهان غرب ابتدا به شکل تعارض ظاهری علم و دین مطرح شد و در مراحل بعدی که مراحل نظریه‌پردازی‌های روشمند در حل تعارض است، غالباً به‌صورت تفکیک و سپس به‌صورت ضدیت و موازی بودن، خود را نشان داده است. این مسئله اختصاصی به جهان غرب و دین مسیحیت ندارد، بلکه نسبت به دین اسلام نیز قابل‌طرح است. به همین دلیل از سوی اندیشمندان مسلمان با نگاه‌های متفاوت، بررسی شده است. هدف این تحقیق، بررسی دیدگاه علامه طباطبایی دربارۀ رابطۀ علم و است که به روش توصیفی تحلیلی بررسی شده است. بر اساس یافته‌ها این تحقیق، علامه به‌صورت کلی جداانگاری و تعارض علم و دین را نادرست می‌داند و معتقد است که علم و دین، نه‌تنها تعارض ندارند، بلکه رابطه‌ای تنگاتنگ با یکدیگر دارند. ایشان با انکار تعارض واقعی میان علم و دین، برای رفع تعارضات ظاهری ممکن، راه‌حل‌هایی ارائه می‌دهد. علامه با مقدم داشتن گزاره‌های قطعی بر ظنی یا از طریق تمایز قلمرو علم و دین، این تعارضات ظاهری و احتمالی را رفع می‌نماید و در بسیاری از موارد با تبیین و تفسیر صحیح از آموزه‌های دینی، عدم تعارض واقعی میان علم و دین را نشان می‌دهد.
موسوی, سید تقی. (1402). رابطه علم و دین از دیدگاه علامه طباطبایی. دوفصلنامه یافته های فقهی معارفی, 3(6), 5-24. doi: 10.22034/ijf.2024.100484.1024
MLA
سید تقی موسوی. "رابطه علم و دین از دیدگاه علامه طباطبایی". دوفصلنامه یافته های فقهی معارفی, 3, 6, 1402, 5-24. doi: 10.22034/ijf.2024.100484.1024
HARVARD
موسوی, سید تقی. (1402). 'رابطه علم و دین از دیدگاه علامه طباطبایی', دوفصلنامه یافته های فقهی معارفی, 3(6), pp. 5-24. doi: 10.22034/ijf.2024.100484.1024
VANCOUVER
موسوی, سید تقی. رابطه علم و دین از دیدگاه علامه طباطبایی. دوفصلنامه یافته های فقهی معارفی, 1402; 3(6): 5-24. doi: 10.22034/ijf.2024.100484.1024
)